Salta - San Antonio de los Cobres - Purmamarca

Dag thuisfront,
na een weekje Argentinië zijn we het al goed gewoon hier. We zijn maandag vertrokken naar San Antonio de los Cobres. Dit dorpje ligt op 4000 meter hoogte en is vooral bekend voor mijnbouw. Er rijdt ook een trein naartoe die een heel mooi parcours aflegt, maar die rijdt alleen maar op zaterdag, dus zitten we hier ook met een beperking. We hadden nu toch een autootje gehuurd en zijn hiermee dan de bergen in getrokken. Ja, het is een echt klein autootje (Ford Ka ...) De steile bergen moeten we in 2de versnelling omhoog en hij haalt op platte stukken maximum 100km/u. Het was weer een prachtige rit naar in de bergen langs de route van de trena de las nubes (in e wolken). We hebben onderweg ook 2 lifters meegenomen, onafhankelijk van elkaar. Eerst was het een verpleegster die in het volgende dorp moest geraken zo'n 25km verder. De tweede liftster was een oud vrouwtje met een grote zak bij en met slechts 2 tandjes bovenaan. Toen we onderweg waren met haar begon ze plots naar de lama's te wijzen en ons iets te proberen vertellen. Ze breidde namelijk mutsen en andere kledingsstukken van lamawol. Ze toonde trots alle inhoud van haar zak en al snel was ons klein autootje een openbaar marktje. Zijzelf woonde blijkbaar in Los Cobres en we hebben haar voor haar deur afgezet. Dan moesten we zelf nog iets zoeken om te slapen, maar veel keuze was er niet. Het dorp had 1 hotel met slechts 10 kamers en eigenlijk was alles nog volboekt, maar de bediende gaf ons een laatste studio voor de prijs van een dubbele kamer.
We voelden ook hoe de lucht daar zo ijl was. Elke inspanning kostte veel meer moeite dan anders en Cindi heeft dan ook eerst een siesta gedaan in de studio en Bart is buiten wat in de zon gaan zitten. Wat hij niet verwacht had, was dat de zon heviger prikt op deze hoogte. Hij heeft dan ook zijn lichaam met aftersun kunnen insmeren die avond.
In slaap geraken was heel moeilijk want je hart slaat veel sneller op deze hoogte omdat het lijkt dat je te weinig zuurstof binnenkrijgt en dus kan je niet rustig worden om in slaap te vallen. Het werd een kort nachtje.
's Ochtends vertrokken we onze eerste 100km over gravel door de Andes woestijn naar de Salinas Grandes (grote zoutvlaktes). Veel bordjes staan er niet langs de weg, we hebben geen gps en hebben 1 keer toch getwijfeld aan een splitsing. De foute weg wou een omweg van 70km opgeleverd hebben. Je moet er in de woestijn toch je hoofd bij houden. Buiten lama's en ezels was er niet veel beweging in het zand. Zij graasden van een soort duingras, wat meer op stekels lijkt dan op het gras dat we kennen. Wederom een prachtige tocht op 4000m hoogte beleefd.
De Salinas Grandes zijn indrukwekkend omdat je zover je kan zien een witte vlakte ziet. Het leverde een paar mooie foto's op die we nog later zullen posten.
Dan vertrokken we terug en we moesten onze laatste steile bergtop over richting Purmamarca.
Tot zover deze lezing,
Cindi en Bart.